Hanna Grabińska: Gdzieś przed dwunastą dzwonił ksiądz i pytał:

- Czy bardzo Panią zbudziłem?

Mówiłam: - Nie, tylko troszeczkę. 

- To będę dyktował...

„Mężczyzna taki..., wzrost, takie buty, kobieta… tam dwoje dzieci", czy coś takiego i przygotowywało się worek, taki czarny worek z tych, które przychodziły, z rzeczami, które mogłyby pasować dla tej rodziny. 

- Tak, rozmiar buta, „długość stopy” się mówiło. Panie Jerzy, ja gdzieś powinnam jeszcze mieć... Przecież Huta zrobiła takie patyki metalowe, jak ja to nazywałam, z długością stopy. Boże, gdzie to może być...? Gdzie to może być...? Od najmniejszych, dziecinnych, od 8 cm aż do 42 numeru.

Jerzy Szóstko: Tak, wzorce były i to wkładało się do buta. Tylko nie pamiętam, czy to były z drewna czy to były metalowe?

Hanna Grabińska: Pierwsze były metalowe.

Jerzy Szóstko: Metalowe? A potem z drewna?

Hanna Grabińska:  A potem mieliście jakieś trudności…

Jerzy Szóstko: Tak! I stolarnia wykonała u nas to i to się mierzyło. 

Realizator: A czyj to był pomysł?

Hanna Grabińska: Wspólny jakiś, trudno powiedzieć, bo myśmy wtedy nie mieli czasu się zastanawiać. Ktoś pomyślał, ktoś zrobił. 

Jerzy Szóstko: Na terenie Huty, każdy miał swoją działkę. To było tak organizacyjnie fajnie zrobione, że to nawet przez głowę nie przechodziło. Jak z tą radiostacją, z nadajnikami. Oni jeździli tymi… jak to się nazywa? Pelengator, na aucie… wyłapują fale, żeby znaleźć miejsce nadawania. A to poszczególne wydziały miały swoje nadajniki. I o wyznaczonej godzinie: punkt godzina dziewiąta… i każdy wydział, pracownik włączał to, w jednym czasie. I zasięg był tylko (w obszarze) danego wydziału, danej hali. Dalej juz poza obręb nie. I oni jeździli i głupieli. Nie mogli zlokalizować, gdzie to jest. To było naprawdę świetnie zorganizowane. A to był prosty nadajnik. Była kaseta, nagrana, był magnetofon, włączało się kasetę i to szło w eter, podłączone oczywiście do tego nadajnika. Antenka prowizoryczna… i to szło w eter. To było wspaniałe. Radio „Solidarności” Huty Warszawa.

Jerzy Szóstko: …Mówi: „Ty nic nie pomagasz, ty tylko latasz i pstrykasz, i pstrykasz.” No, moje zadanie takie było. Miałem trzy aparaty: czarno - biały, w kolorze i to, od Pani Hani pożyczony był aparat…

Hanna Grabińska: Ponieważ to jest aparat mojej bratowej, która w Turcji robiła spod peleryny zdjęcia tego, czego w Turcji nie wolno było robić. Jak przyjechała tutaj mówi: „Ja ci to zostawię, on ma już swoje przejścia ten aparat, niech on się tu przysłuży”.

Jerzy Szóstko: On bardzo wygodny był. Podczas akcji policji, to ja właśnie ten brałem, bo on wygodny. Ja go mogłem schować, wyjąć szybko i tu nie potrzeba ustawiać. 

Jerzy Szóstko: Szkolenia, to było bardzo przydatne właśnie dla klasy robotniczej, te szkolenia. 

Hanna Grabińska: Ale tam chodziła również nauczycielka. 

Jerzy Szóstko: Tak, to było dla wszystkich, dla klasy robotniczej i dla pracowników. 

Hanna Grabińska: Tak naprawdę, to było głównie dla „Solidarności.”

Jerzy Szóstko: Byli wykładowcy: mecenas Wende, Stefan Bratkowski, potem dziennikarze z telewizji, którzy wcześniej pracowali, był Piotr Andrzejewski, między innymi… i wykładali jak ludzie powinni się zachowywać podczas przesłuchiwań. To było potrzebne. Jak trzeba przeprowadzać negocjacje z nimi. I bardzo dużo ludzi było, bo jak były te wykłady, to całe podziemia kościoła były zajęte i potem po tych wykładach, była dyskusja i to było właśnie najciekawsze: forma dyskusji, pytania, odpowiedzi, i tu ludzie chłonęli to i potem w życiu realizowali.